Skip to main content

Wykład w ramach konwersatorium Sztuka i tradycje artystyczne Azji i Afryki 

2024-11-12

Serdecznie zapraszamy na kolejny wykład w ramach konwersatorium Sztuka i tradycje artystyczne Azji i Afryki organizowanego przez Pracownię Kultury i Sztuki Azji i Afryki prowadzoną przez Wydział Orientalistyczny UW oraz Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata. 19 listopada (wtorek) o godz. 17.00 odbędzie się wykład Anny Katarzyny Maleszko pt. Shin hanga. Tradycja i współczesność (plakat w załączniku). Spotkanie organizowane jest na platformie Google Meet (https://meet.google.com/tmu-octz-krq) i ma charakter otwarty. Poniżej krotki opis tematyki wykładu i prelegentki.

Wykład „Shin hanga. Tradycja i współczesność” poświęcony będzie stylowi w drzeworycie japońskim, jaki zaczął się rozwijać w okresie Taishō i uważany jest za nowe zjawisko w sztuce japońskiej, odmienne od stylu ukiyo-e. Ogromną zasługę i wiodącą rolę w odnowie drzeworytu japońskiego i powstaniu ruchu shin hanga (新版画, „nowy drzeworyt”) miał wydawca tokijski Watanabe Shōzaburō (1885–1962), który wpadł na genialny pomysł zamawiania u współczesnych artystów projektów do drzeworytów wykonywanych tradycyjną techniką i nawiązujących do dawnych, znanych tematów, ale pokazanych w nowy, „uwspółcześniony” sposób, z wykorzystaniem elementów europejskiego stylu. Pierwszym  artystą współpracującym z Watanabe był Hiroaki Takahashi (1871–1945); współpraca ta rozpoczęła się w 1907 roku i trwała do śmierci artysty, owocując setkami kompozycji pejzażowych, które znalazły uznanie u zachodnich odbiorców i chętnie były kupowane. Zachęcony sukcesem Watanabe postanowił zaangażować innych uzdolnionych malarzy, którzy chcieliby dla niego wykonywać projekty ukazujące wyidealizowany, liryczny i romantyczny obraz Japonii, jej zabytkowych, malowniczych miejsc, ale i widoków ulic i mieszkańców współczesnego Tokio. Wydawca nie ograniczył się do pejzażu, lecz zamawiał również podobizny aktorów, a także kompozycje „ptaków i kwiatów” (kachōga).

Anna Katarzyna Maleszko, historyk sztuki, wieloletnia kustosz kolekcji japońskiej Muzeum Narodowego w Warszawie, tłumaczka i redaktorka książek poświęconych sztuce dalekowschodniej i europejskiej, absolwentka Instytutu Historii Sztuki na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w sztuce japońskiej okresów Edo i Meiji. Zorganizowała lub współorganizowała wiele wystaw sztuki japońskiej w Warszawie i innych miastach, m.in. w Krakowie, Bytomiu, Gnieźnie, Gdańsku, Szczecinie, Gliwicach, Aix-en-Provence. Jest autorką i współautorką katalogów wystaw, a także opracowań i artykułów o sztuce dalekowschodniej. Członkini Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata oraz Stowarzyszenia Muzealników Polskich.

  • Shin-hanga-plakat.pdf
Czytaj więcej

Czytamy noblistkę dzięki koreanistkom Wydziału Orientalistycznego UW

2024-11-05

Tegoroczną laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie literatury została południowokoreańska pisarka Han Kang, uhonorowana za „intensywną prozę poetycką, która mierzy się z historycznymi traumami i obnaża kruchość ludzkiego życia”. Han Kang urodziła się w 1970 roku w Kwangju, dziesięć lat później wraz z rodziną przeniosła się do Seulu. Jest absolwentką filologii koreańskiej na prestiżowym Uniwersytecie Yonsei. W 1993 roku zadebiutowała jako poetka, publikując cykl wierszy w koreańskim czasopiśmie „Munhak kwa Sahoe (Literatura i Społeczeństwo)”, jednak główny trzon jej twórczości stanowi proza, za którą była wielokrotnie nagradzana w Korei i na świecie.

Międzynarodową sławę przyniosła pisarce powieść Wegetarianka, której angielski przekład w 2016 roku został uhonorowany Międzynarodową Nagrodą Bookera. Polski przekład wykonany przez dr Justynę Najbar-Miller i dr Choi Jeong In z Uniwersytetu Warszawskiego ukazał się już w 2014 roku nakładem wydawnictwa Kwiaty Orientu, a w 2021 został wznowiony przez wydawnictwo W.A.B.  W przekładzie dr Justyny Najbar-Miller ukazały się także pozostałe powieści Han Kang, takie jak Nadchodzi chłopiec (W.A.B, 2020), Biała elegia (W.A.B, 2022) i Nie mówię żegnaj (W.A.B, 2024), a także krótsze prozy, takie jak Dziewięć opowieści opublikowane w czasopiśmie „Opowiadanie” w 2016 roku oraz Owoce mojej kobiety będące częścią zbioru Mistrzowie opowieści. O kobiecie wydanego w 2023 roku przez wydawnictwo Wielka Litera.

Do zainteresowania się twórczością Han Kang zachęcił tłumaczkę właśnie ten ostatni utwór, z którym zetknęła się po raz pierwszy w czasie swojego pobytu w Korei w 2004 roku. Przedstawia on historię młodej kobiety, które stopniowo zmienia się w egzotyczną roślinę. Nietypowa fabuła i oryginalny styl tego fantazmatycznego opowiadania sprawiły, że koreanistka zdecydowała się poznawać, przekładać i badać kolejne dzieła tej wybitnej autorki.

„Ze względu na odmienność tych dwóch języków przekład literacki z koreańskiego na polski jest bardzo trudnym zadaniem” – przyznaje dr Najbar-Miller. – „Także praca translatorska nad dziełami Han Kang wymaga ogromnego poświęcenia. Trzeba ostrożnie analizować bogate słownictwo, wiele rzeczy odgadywać z kontekstu i nieustannie zastanawiać się, w jaki sposób przedstawić obce Polakom elementy kultury koreańskiej, by nie stały się one barierą w dostrzeżeniu piękna tej prozy i ważkości poruszanych treści”.

Warto dodać, że w 2014 roku Han Kang uczestniczyła w programie rezydencji artystycznej zorganizowanym na Wydziale Orientalistycznym UW dzięki wsparciu koreańskiej organizacji Arts Council Korea. W Polsce spędziła łącznie cztery miesiące. W czasie swojego pobytu wygłosiła między innymi wykłady dla studentów koreanistyki UW oraz wzięła udział w Międzynarodowym Festiwalu Opowiadania we Wrocławiu. Rezultatem jej pobytu w naszym kraju jest Biała elegia, w której tłem rozważań o życiu i śmierci stała się Warszawa określana przez autorkę mianem „białego miasta”.

Czytaj więcej