Serdecznie zapraszamy na kolejny wykład w ramach konwersatorium Sztuka i tradycje artystyczne Azji i Afryki organizowanego przez Pracownię Kultury i Sztuki Azji i Afryki prowadzoną przez Wydział Orientalistyczny UW oraz Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata. 19 listopada (wtorek) o godz. 17.00 odbędzie się wykład Anny Katarzyny Maleszko pt. Shin hanga. Tradycja i współczesność (plakat w załączniku). Spotkanie organizowane jest na platformie Google Meet (https://meet.google.com/tmu-octz-krq) i ma charakter otwarty. Poniżej krotki opis tematyki wykładu i prelegentki.
Wykład „Shin hanga. Tradycja i współczesność” poświęcony będzie stylowi w drzeworycie japońskim, jaki zaczął się rozwijać w okresie Taishō i uważany jest za nowe zjawisko w sztuce japońskiej, odmienne od stylu ukiyo-e. Ogromną zasługę i wiodącą rolę w odnowie drzeworytu japońskiego i powstaniu ruchu shin hanga (新版画, „nowy drzeworyt”) miał wydawca tokijski Watanabe Shōzaburō (1885–1962), który wpadł na genialny pomysł zamawiania u współczesnych artystów projektów do drzeworytów wykonywanych tradycyjną techniką i nawiązujących do dawnych, znanych tematów, ale pokazanych w nowy, „uwspółcześniony” sposób, z wykorzystaniem elementów europejskiego stylu. Pierwszym artystą współpracującym z Watanabe był Hiroaki Takahashi (1871–1945); współpraca ta rozpoczęła się w 1907 roku i trwała do śmierci artysty, owocując setkami kompozycji pejzażowych, które znalazły uznanie u zachodnich odbiorców i chętnie były kupowane. Zachęcony sukcesem Watanabe postanowił zaangażować innych uzdolnionych malarzy, którzy chcieliby dla niego wykonywać projekty ukazujące wyidealizowany, liryczny i romantyczny obraz Japonii, jej zabytkowych, malowniczych miejsc, ale i widoków ulic i mieszkańców współczesnego Tokio. Wydawca nie ograniczył się do pejzażu, lecz zamawiał również podobizny aktorów, a także kompozycje „ptaków i kwiatów” (kachōga).
Anna Katarzyna Maleszko, historyk sztuki, wieloletnia kustosz kolekcji japońskiej Muzeum Narodowego w Warszawie, tłumaczka i redaktorka książek poświęconych sztuce dalekowschodniej i europejskiej, absolwentka Instytutu Historii Sztuki na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w sztuce japońskiej okresów Edo i Meiji. Zorganizowała lub współorganizowała wiele wystaw sztuki japońskiej w Warszawie i innych miastach, m.in. w Krakowie, Bytomiu, Gnieźnie, Gdańsku, Szczecinie, Gliwicach, Aix-en-Provence. Jest autorką i współautorką katalogów wystaw, a także opracowań i artykułów o sztuce dalekowschodniej. Członkini Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata oraz Stowarzyszenia Muzealników Polskich.
Humanistyczne Dni Kariery – 28 listopada 2024
Wprowadzenie do sztuki Wietnamu
